Uzun zamandır yazamadım. Çünkü, nihayet öğrencilik ve çalışma hayatını bitirip, 30 yıl sonra yuvaya dönüyorum. Zaman ne kadar da çabuk geçmiş. Yıllarca geri dönme ümidi ile yaşadım, kalbim hep Ege'de kaldı. Sanıyordum ki, geriye her şeyi bitirmiş, arkamda bırakmış çok çok mutlu döneceğim ama alışkanlıklardan, arkadaşlardan, dostlardan ayrılmak zor, hatta çok direndiğim halde zamanla yaşadığım şehirlerin hayat ve düşünce tarzlarına bile alıştığımı farkettim. İster istemez bir burukluk hissediyor insan, kolay değilmiş bu yaşta her şeyi, bütün alışkanlıkları geride bırakmak, 30 yıl öncesine yeniden dönmek. Hani derler ya '' gidip de dönmemek, dönüp de bulamamak var'' diye...Dönüyorum ama dönüp de bulamadıklarım var ya, iş de bu insan hayatında ki sanıyorum, en büyük burukluk...
Şu günler de, Ankara'da ki eşyalarımız koliler halinde, ev bomboş, sanki hiç yaşanmamış gibi, İzmir'de ki ev tadilat halinde, sanki hiç yaşanmayacakmış gibi, biz ise oğlumun öğrenci evin de araf da gibiyiz, şu an sanki hiç bir yere ait değiliz. Bu kargaşa arasında, biricik kardeşimin doğum gününe nihayet rastgeldik. Bizim yıllık izin tarihlerimize denk gelemediği için, yıllarca beraber kutlayamadık. Bu yıl bir arada olunca, bütün bu kargaşaya rağmen, nihayet ona da pasta yapıp, beraber kutlayabildik. Dilerim, hayatta tuttuğu balıklar hep büyük olur ve bir defa da gönlüne göre bir deniz kızı yakalar.
